kinta

Czas przed daniem głównym umilała nam Izraelska artystka pseudonimem Flora. Choć z mojego punktu widzenia, umilała to trochę za mocne słowo. W dwóch zdaniach napisze o niej tylko tyle: bardzo słaba kopia naszej Julii Marcell. I choć rozumiem chęć promocji rodzimej artystki, proponuje na następne koncerty w naszym kraju (a jestem pewny, że następne koncerty to jedynie kwestia czasu) zaangażować właśnie Julie w roli supportu. Z pożytkiem dla wszystkich.

Bardzo byłem ciekaw zespołu z którym Asaf zawitał do naszego kraju i od razu na wejściu jak u Hitchcocka, bylo trzęsienie ziemi. Bo na scenę wkroczyły trzy powabne, skąpo ubrane dziewoje, z których jedna stanęła za instrumentami klawiszowymi, jedna stanęła do cymbałów (jakkolwiek to brzmi) a jedna, chwyciła w dłonie gitarę basową. Dopełnieniem było dwóch bardziej ubranych panów odpowiednio do perkusji i gitary solowej. No i Asaf. Nie zmienił się przez rok ani o włos i nadal wygląda jak ciacho (dla jasnosci, to opinia oczywiście przedstawicielek, płci pięknej) ze swoim magicznym głosem (choć on sam o swoim głosie powiedział zupełnie co innego w trakcie koncertu) i gitarą akustyczną. I na start oczywiście otwierający najnowszą płytę Over My Head. Większość koncertu wypełniły utwory z tej płyty, nie zabrakło Let’s Just Call It Fate, Ode to My Thalamus, czy brawurowo wykonanego pięknego Little Parcels Of An Endless Time. W między czasie, mieliśmy mały przerywnik, bo Asaf, dokładnie jak rok temu, ma fantastyczny kontakt z publicznością, z gracją rozpoczyna swoje gawędy wciągając w to wszystkich zgromadzonych w klubie. I w związku z tym mogliśmy pośmiać się z pewnej nastolatki, która z fantazją pojawiła się na scenie celem wykonania utworu Bang Bang. Szczegółów nie będę opowiadał, następnym razem się zmotywujecie i pojedziecie na koncert samodzielnie. Docelowo kawałek się pojawił odśpiewany specjalnie dla tej nastolatki a ona sama zniknęła odprowadzona przez panów z ochrony – gdzie, nie wnikam 🙂 Oczywiście Asaf nie byłby sobą gdyby w trakcie koncertu nie zaczął gawędzić, a to o prawdziwej miłości (definicja) a to o pierwszej zasadzie dynamiki Newtona (definicja) a to o drugiej zasadzie dynamiki (definicja) czy wreszcie o bólu rozłąki z ukochaną i powstawaniu jego piosenek (spowiedź artysty) – a wszystko to calkowicie nie wymuszone, płynące prosto z serca i fantastycznie wpływające na atmosferę koncertu. Bo opowieści Asafa można słuchać godzinami, tak jak jego piosenek. I tu po raz pierwszy dochodzę do momentu, w którym zaczyna mi się pojawiać trudność w obiektywnym opisania tego koncertu. Bo jako absolutny fan, podobało mi się wszystko (jak zresztą widać powyżej) – ale jako niezależny obserwator mam pewien problem, który zauważyłem już na ostatniej płycie, a który na koncercie był widoczny dużo mocniej. Otóż Asaf bardzo żongluje stylami muzycznymi i stylistyce jako takiej. Taka żonglerka, może być, choć nie musi, dla słuchacza czasem nie do zaakceptowania, bo zaczynamy spokojnie, lekko popowo, by następnie szybko przejść do balladowego indie, by już za momencik, pojawić się w piosence aktorskiej. I to nie koniec. Bo czy tylko ja się czuje w utworze My Tunnels Are Long…, że właśnie jestem na seansie najnowszego filmu z agentem jej królewskiej mości Jamesem Bondem? A na koniec mamy wariacje na temat gospel i czekamy tylko na Hallelujah i Amen, które zresztą następują :D. Dla fana to nie problem, ale dla osoby która od koncertu chciałaby zapoznać się z talentem Asafa, taka mieszanka to może być ciut za wiele. Ciągnie się też za Asafem jak cień i zapewne ciągnąć do końca świata i o jeden dzień dłużej jedna piosenka, dzieki której stał się bardziej rozpoznawalny (a w zasadzie jej mix, bo o Recogning Day tu mowa) i od której uwolnić się nie sposób i nie trzeba jednocześnie. Nie dziwi w tym kontekście to, że utwór ten pojawia się w bisach, które na tym koncercie zagrane były solo i accoustic. A samo wykonanie Recogning Day udziwnione i zaśpiewane tak, aby nikt w tym ani przez moment nie rozpoznał owego mixu, który przyniósł sławę i chwałę. W tym krótkim akustycznym bisie usłyszeliśmy jeszcze przepiękny starszy kawałek Maybe You Are, który w akustycznej wersji jeszcze bardziej zyskuje na piękności. I gdy wydawało sie, ze to juz koniec, cały zespół wyszedł na drugi bis i wykonali Love It Or Leave It oraz Hangwoman, które okazało się piękna długą improwizacja z przedstawieniem składu i kilkoma dodatkowymi gawędami Asafa.